Communiceremde vaten

Een vijftiental jaar geleden werd ik weeral eens opgeroepen om een lokaal stembureau te bemannen in een deelgemeente van een Vlaamse gemeente. 

Het was mijn taak o.a. om assistentie te verlenen aan de mensen die vroegen om hen te helpen met de stemcomputer.

Deze deelgemeente stond altijd bekend als een rood nest, voor de fusie waren er enkel maar socialistische burgemeesters aan de macht geweest, die keer op keer stalinistische scores halden.

De tientallen oudjes die ik moest helpen vroegen steeds om hun stem uit te brengen op Vlaams Blok/Vlaams Belang.  Allemaal. Dus van een trouw rood publiek stemden dezen allemaal op het V.B.

Daarnaast had ik ook een jongere 'klant' die eveneens hulp nodig had:

• In een eerste poging beweerde hij dat hij zijn identiteitskaart had verloren en probeerde hij zonder identiteitskaart te komen stemmen.
  Ik had hem vriendelijk doorverwezen naar de bevolkingsdienst van de stad, waar men hem een nieuwe identiteitskaart zou kunnen bezorgen.
• Nog geen 5 minuten later stond die kerel terug in het kiesbureau met zijn teruggevonden identiteitskaart.
• Hij beweerde dat hij niet kon lezen of schrijven, dus moest ik weeral te hulp schieten.
• Die kerel was heel erkentelijk omdat de burgemeester voor een luxe verblijfplaats voor het reizigend volk had gezorgd, dus de burgemeester moest de vorokeur krijgen. Klein probleem, de burgemeester stond niet op de lijst, maar die gast kon toh wel genoeg lezen om mij te duiden op iemand met dezelfde familienaam (wellicht het zoontje van de pa weldoener)

Moraal van het verhaal:

Ik begreep meteen waarom de SP-A de allochtonen en het rezigende volk zo omarmen - die levren hun nog stemmen, terwijl hun traditioneel kiezerspubliek genoeg heeft van hun salonsocialisme.